Moest dees nu echt?
hey!
de week starten met een klaagzang...
ik kan da!
Ik ben ook niet de enige hier in huis en net dat vergroot mijn klaagzang uiteraard.
Neurodivergente ouder zijn met een neurodivergent is F*CKING moeilijk!
Uhu jawel, dat is moeilijker dan een 'normaal' kind en als gij een 'normaal' kind hebt en ge vindt dat al moeilijk...awel maal 10 000!
Ik ben niet de persoon om daar onderscheid in te maken en te zeggen "bij mij is het moeilijker" maar vandaag wel, want mijn emmerke zit vol, mijn treshold is bereikt, ik sta aan de rand en ik typ hier vanuit emotie, veeeeeeeeeeeel emotie! (zie maar naar al die eeeeeeeee's)
Wat maakt dat nu zo moeilijk?
Awel ik neem u mee door onze ochtend, ons weekend, onze vorige week.
(zet er u effe bij want mijnen uitleg duurt wel effe...yes, scrolt maar 's naar beneden, ge zult het wel zien...)
Vorige week vrijdag had mijn zoon een spreekbeurt over een land naar keuze (hij zit in het 5de leerjaar) en om te starten vond ik dat al een moeilijke opdracht voor een 10 jarige. Dus uiteraard kon hij dat niet helemaal alleen, tuurlijk hadden wij hem dat kunnen laten doen en alleen zo leert hij het etc.. etc... maar neen zo leert hij het niet (dat is mijn ondervinding die hier spreekt)!
Komt daar bij dat er donderdag een inleefsessie ASS was bij hem in de klas waar hij aan meedeed (yes, een kind mét ASS dat meedoet aan die inleef-les...ik stel daar ook vragen bij maar goed.)
In die middagpauze (net voor de inleef-les) had hij ook straf moeten schrijven waarvan hij vond dat het oneerlijk was, ge kunt u al voorstellen hoe zijn gemoed was, hoe zijn emmerke vol zat.
Toen we hem van school gingen halen die dag is hij dan ook direct gecrasht in de zetel met migraine en sliep hij de hele avond, dit is absoluut niet van zijn gewoonte!
Ge kunt het u al voorstellen, toch? Hoe ik mij voelde als moeder, als ouder?
Mijn hartje liep over...(en de emmer ook maar dat merkte ik pas later.)
De volgende dag moest hij natuurlijk wel zijn spreekbeurt geven en hij had er niet voor kunnen oefenen door zijn migraine, hij panikeerde. Ik begreep dat maar al te goed en de meester ook waardoor hij z'n spreekbeurt die dag niet moest doen. Die werd verplaatst naar de maandag na het weekend.
Maar....die vrijdag was hij met geen stokken naar school te krijgen want hij had niet kunnen oefenen en ook al moest hij die dag geen spreekbeurt doen ze (klasgenoten) gingen dan wel weten dat hij het niet moest doen en gingen vragen stellen en dan stond hij in het middelpunt van de belangstelling en...en...en...
ENTER vrijdagochtend crash.
Mijn oplossing om hem toch naar school te krijgen was dat hij dat uur (wat gelukkig het laatste uur was) niet in de les moest zijn, ik ging hem komen halen. Hij bedaarde en kon naar school.
Toen we hem gingen halen merkte ik dat hij blij was maar ook kalm genoeg en hadden we het er over dat het toch had gelukt die les, dat hij dat wel aan had gekund. (hup se, les geleerd zonder straffen en roepen!)
Ge kunt u vragen stellen bij mijn methodes en vinden dat ik er eieren onder leg maar ge kent de hele historie niet, ge zijt er niet bij.
WEEKEND!
Ontspannen, niet moeten, bekomen van de week...en oh ja...ook nog huiswerk en oefenen voor de spreekbeurt 🙈😐.
Door die hel van onderhandelen zijn we al door, daarin hebben we een overeenkomst die werkt, dus so far so good!
Alleen kwamen er dat weekend wat snotjes bij, niet fijn maar ook niet lamleggend...want hij kon nog uitstekend van scherm tot scherm gaan!
Daarjuist...deze ochtend...werd hij wakker gemaakt.
Te laat volgens hem (kermen, roepen, huilen).
Hij had z'n eigen wekker niet gehoord (slaan op z'n eigen hoofd).
Hij kon dus minder You-tuben die ochtend (huilen en mokken).
Hij had snot en moest z'n spreekbeurt doen (onbeheerst huilen).
Mama had haar afspraken afgezegd omdat ze ook snotjes had en hij moest wel naar school gaan en z'n spreekbeurt doen ONRECHT!
Zijn cornflakes was op en we vergaten hem altijd (nog meer onrecht!)
Zijn zus had de tafel niet gezet voor hem terwijl hij dat wel altijd deed voor haar (UBER ONRECHT!)
Helemaal over zijn toeren en hij was zelfs nog niet aangekleed....
Pas deze ochtend ben ik in kwade modus gegaan.
Ik hield m'n rage in (dat zou een averechts effect hebben gehad op het schoolgaan en uw kind al huilend aan de schoolpoort afzetten doen we toch echt niet graag he) en ging in gesprek met hem op een kordate manier.
Ik zei waar het op stond en hoe het er aan toe ging gaan.
Ik probeerde hem zijn deel hierin te laten zien en hield m'n rage nog meer in want de slimmerik haalde nog eens wat redenaties boven waarin hij gelijk had en ik weinig meer uitleg voor had dan hem een koekje van eigen deeg te geven en er ook wat redenaties bovenop te gooien!
Bon...
Voor alle ouders die dit herkennen...
Hoe f*cking moeilijk is dat wel niet om een balans te vinden in meegaan, ondersteunen en voet bij stuk houden en streng zijn!!!!????
Ge legt er te veel eieren onder...
Ge moogt u zo niet laten doen door een kind...
Hij moet het maar leren...
Bij mij zou het gene waar zijn...
Echt....🙄
De balans vinden tussen ondersteuning en voet bij stuk houden is 1 van de moeilijkste dingen als ouder...en zeker als ge zelf neurodivergent zijt en uw kind ook. Want ik voel die pijn ook, ik herken zijn gedachtegang, ik onderga de pijn die ik voelde van vroeger, het onrecht!
Maar weet nu ook tegelijkertijd dat ik het toen gewoon niet begreep...
De balans vinden tussen het anders willen aanpakken en toch in de oude patronen vallen is moeilijk maar ook reëel.
Ik ben niet kwaad op mezelf omdat ik verviel in de oude patronen,
ik ben niet kwaad op m'n zoon omdat hij niet direct luisterde,
ik ben helemaal niet kwaad.
Wel vol begrip voor de moeilijkheid die opvoeden met die extra's van jezelf en je kind inhoudt.
I feel ya,
I hear ya,
I am ya!
END RANT!
p.s.: als ge tot hier zijt geraakt, merci. Ik weet dat het ne lange was...
p.p.s.: 't Is niet omdat ik hier coaching in geef dat het bij mij allemaal altijd goed loopt hé....
p.p.p.s.: als ge er hulp bij nodig hebt of raad over hoe ge uw kind best kunt ondersteunen...ge weet me te vinden he 😉
