Labels zijn OK
hey!
Ready for some ranting?
Den overdenker in mij vraagt zich iets af...
Als je mijn blog opent of zelfs maar ziet, do you eyeroll?
Feel busted?
(Yes, I have camera's everywhere) 😏
Sorry sorry, flauw mopke maar dat komt doordat ik wat wil vertellen dat me moeilijk afgaat. Als in, ik voel precies dat het stof doet opwaaien of dat men mij er anders voor gaat bekijken of zelfs unsubscriben! Ge ziet...nen overdenker pur sang! Ik heb namelijk een unpopular opinion...die ik al even wil delen en dat ook al wat doe maar nooit zo blunt of met de 'juiste' woorden. De woorden die triggeren, die een 'oh my dear' (Sheldon gewijs) teweeg brengen met je hand op je borstkas en een verontwaardigde blik!
Zie mij nu bezig...uitstellen met GIF'kes...tss tss Sofie toch... Soit... Here I go: LABELS ZIJN NODIG!!!!!
(zijt ge er nog?)
Oef 't Is er uit... Ik label, ik benoem, ik doe dat elke keer, tot vervelens toe bijna! Maar ik doe dat niet zomaar, ik doe dat omdat dat wel degelijk belang heeft en omdat ik ook niet zo goed begrijp waarom dat nu zo erg is.
Den overdenker in mij denkt dan dat ik zo een "Bad reputation" krijg, maar bon die hebben we via deze reel even het zwijgen opgelegd!
Een label is beperkend!
Ge hoort dat veel he; ge moogt niet labelen, labels zijn te bepalend, Labels zijn beperkend en ga zo maar door...
Ik vind dat dus niet.
Een label is een etikettering, een verduidelijking van iets zodat ge weet wat er ergens in zit of welke ingrediënten iets heeft.
Op zich heel nuttig, toch?
Maar vanaf dat we mensen labelen is het niet meer nuttig.
Dan is het beperkend.
Uiteraard zegt dat label niet alles over een persoon maar het helpt wel om te categoriseren.
En, geloof het of niet, dat doen we allemaal!
Ons brein doet dat altijd en overal, dat zorgt er ook voor dat we bepaalde dingen herkennen of weten hoe we in bepaalde situaties ons moeten/willen gedragen.
Dat soort afbakening is nodig om de wereld rondom ons te begrijpen.
Maar dat lukt niet bij iedereen even goed. Sommigen hebben daar hulp bij nodig, verduidelijking, een label!
Als ik coach is dat ook vaak wat mijn cliënten zoeken, vaak zonder dat ze het weten.
Verduidelijking.
En soms (oké vaak) is dat een label. Want een label zegt veel, verklaart veel, geeft een gevoel van zijn, van ergens bij horen.
Een label zegt niet alles en het is niet omdat we iets taart noemen dat elke taart dezelfde ingrediënten heeft hè...
Zo ook met de labels die ik vaak in de mond neem...
Het is een woord, een leidraad om verder op zoek te gaan.
Het bepaalt je niet!
We labelen altijd en overal!
Wat je nu leest is een nieuwsbrief of blog, je leest dat op je GSM of computer, in je zetel of stoel of achter je bureau. ALLEMAAL labels hè mannekes...ok ok, in de ruimere zin van het woord maar nog altijd alleen maar een woord!
Labels zijn een manier van benoemen, zijn woorden die we geven aan dingen, is taalgebruik om te duiden waar het over gaat. Informatie geven over iets, duidelijkheid brengen in wat iets is.
Aanduiding geven....zoals het in de Van Daele staat...
Niet meer, niet minder....zo simpel kan het zijn.
Sommige labels zijn verzamelbegrippen.
Zoals Neurodivergentie, ADHD, ASS en HB, maar evengoed bestek, school, kledij,... en kanker.
Daar voel je het, bij dat laatste woord, de negatieve lading van het woord waardoor je het niet graag hoort of wil horen.
Ik geef hier nu expres een extreem voorbeeld om het duidelijk te maken dat een gevoel bij een woord meer zegt over dat woord, het geeft dat woord een plek in je brein.
Die plek in je brein gaat gepaard met emoties, met connotaties die je er zelf aan gaf of die de maatschappij er aan geeft.
Dat hangt samen met je eigen ervaring.
Als labels je geholpen hebben dan voel je geen weerstand, dan weet je welk nut dat kan hebben.
Veel labels hebben een 'foute' connotatie gekregen doorheen de tijd.
Neem nu het label autisme en ga eens na wat dat teweeg brengt in je hoofd?
Welk beeld zie je?
Bij het merendeel van de mensen zal dat (en zeker bij mensen van mijn leeftijd) Dustin Hofman in de film Rain man oproepen. Die een doosje gevallen lucifers op het zicht kan tellen en geregeld uitbarst omdat iets niet loopt zoals hij het gepland heeft.
Er zijn zelfs GIFkes van...
Dit is geen goed voorbeeld van wat autisme is.
Nog meer, het personage is überhaupt niet gebaseerd op een autist!
Maar toch is dit ons beeld, het beeld dat ons werd voorgehouden, dat ons doet geloven dat we weten wat autisme is.
Idem met ADHD, welk beeld zie je in je hoofd als je dat woord hoort?
Bij het woord ADHD zie je een jongetje dat niet kan stil zitten en continu rondjes rent...al is dat beeld de laatste jaren al wel wat verruimd...voor jongens weliswaar.
Hoe zich dat uit bij meisjes is iets waar we nog weinig beeld van hebben waardoor het voor onze hersenen nog niet bestaat.
Yes, that is how that motherf*cker works!
Een labels is geen diagnose of oordeel.
Ik blijf dat hier niet benoemen om jullie allemaal een diagnose aan te smeren he, daar gaat het niet om!
Een label is of zou een hulpmiddel kunnen zijn, dat kan richtlijnen geven, verduidelijking, houvast...
Dat is dan ook de reden dat ik blijf labelen, blijf benoemen...
ook al roept het weerstand op als ik dat doe...
Ook al krijg ik op die manier eventueel een slecht reputatie...(ik krimp even ineen).
Want vaak voelt men een oordeel als ik iets label, iets benoem.
Geloof me of niet maar ik heb daar geen oordeel bij, het feit dat dat zo aanvoelt komt door de connotatie van dat label.
Ik vraag me zelfs af of diegene met een diagnose (een soort medisch vastgesteld label) het erg vindt om dat label te hebben...
Als ge iemand kent met een diagnose vraag dan maar eens wat die er zelf van vindt.
Komt daar ook bij dat een diagnose pas wordt gesteld als je zware beperkingen ondervind van je ADHD, ASS, etc...
M.a.w. als je je anders voelt en je anders gedraagt en alle kenmerken vertoont, je die diagnose niet krijgt omdat je gewoon kan functioneren, omdat je niet vastloopt of botst.
Hoe F*CKED UP is dat niet?
Door de foute connotatie herkennen we het niet.
Nu komen we tot mijn waarom.
Waarom ik dat blijf doen. ...
Weet ge met hoeveel we zijn die door die foute connotatie niet verder zoeken en continu met een vraagteken boven ons hoofd rondlopen?
Meer dan ge denkt.
Als we het niet herkennen (of willen door de foute connotatie) dan lopen we veel mis, dan handelen we anders...
zeker in de opvoeding van onze kinderen.
Dé reden dat ik doe wat ik doe...en dat blijf doen.
Dus als ik zeg tegen u dat gij of uw kind kenmerken laat zien van ASS of ADHD of HB dan wijs ik niet met een vinger naar u.
Dan steek ik u niet in een kotteke.
Dan heb ik geen oordeel over u.
Dan zeg ik niet dat er iets mis is met u.
Dan geef ik mee dat er een andere reden kan zijn waarom gij of uw kind bepaald gedrag stelt, op een bepaalde manier in het leven staat, blijft botsen tegen zaken, zich blijft afvragen wat er aan de hand is.
Dus ja... Ik blijf roepen.
Ik blijf benoemen.
Ik blijf 'labelen' en ik krijg daardoor misschien een 'bad reputation'.
En als ge mij wat kent dan weet ge: "I don't give a damn about my bad reputation" (Joan Jett)
#Fuckdenorm
