Als ik zeg dat ge moet springen dan moet ge springen!

Zo voel ik me de laatste tijd toch…alsof ik spring wanneer anderen zeggen dat ik moet springen!

Nu, ik weet goed genoeg dat ik niet moet springen gewoon maar omdat iemand dat zegt.
Maar als die andere geld verdient met coaching dan denk ik automatisch dat ik dat ook moet doen!
Ah ja, want dat is ‘the way’ (gelijk de Mandalorians het zeggen) om succes te hebben, dat is hoe het gedaan wordt in de wereld van coaching tegenwoordig.

En ik…die er nog niet genoeg over weet…volg gewoon.

Ik zie in mijn hoofd wat vriendinnen van hun stoel vallen,
watte Sofie?!!
Gij volgt of wa?
Maar ja, ik volg ook!

Het feit dat ik volg is op zich logisch.
Ik start als coach maar weet nog niet goed hoe of wat.
Als je niet goed weet hoe de zaken aan te pakken dan volg je, dan pak je het aan zoals anderen het aanpakken.
Je neemt een voorbeeld aan anderen.

We doen dat als ouders ook in onze opvoeding, we volgen onze eigen ouders en hun opvoedingsstijl en de tendens van de dag.
Hoe staat men tegenover opvoeding in de maatschappij,
wat is not done en wat wel? (Pakt dat Kind & gezin er ook nog iets over te zeggen heeft)

Wat zijn de verwachtingen die gesteld worden aan ons als ouders, vanuit de maatschappij, vanuit onze familie, vanuit onszelf?
We zoeken het op,
we horen het van anderen,
we vragen het aan anderen,
het is ons aangeleerd en we voeren uit.
Simpel.

Onze kinderen leren ook zo, door ons te copy pasten, leren door imitatie wordt dat ook wel genoemd.
Ze nemen ons als voorbeeld van hoe de zaken aangepakt moeten worden.
Simpel.

Daar wringt het schoentje…
daar gaan we als ouder soms de mist in…
Onbewust, onbedoeld en vaak niet wetende dat het anders kan.

Ik ben alweer op een zijspoor geraakt, terug naar het begin!
In a galaxy far far away…..
Ah neen, dat is alweer een ander zijspoor…focus Sofie, focus!

Ik ben dit avontuur als coach gestart met een open blik, met een attitude dat ik mezelf zou blijven.
Ik sta nu op een punt dat ik denk, huh?

Weet ge, ik probeer, ik experimenteer om jou kennis te laten maken met mij, mijn coaching stijl, mijn ideeën rond opvoeding etc. etc.

Ik doe dit, ik doe dat, ik zwaai wat wild in het rond met mijn armen…waardoor ik all over the place ben en nergens.

Nu dat all over the place zijn, dat is wel heel hard mezelf zijn.

Maar laat dat nu net zijn wat je in het opstarten van een onderneming best niet doet (allé, dat zegt men toch).
Het is beter om gericht naar iets toe te werken, op voorhand te weten wat je wil bereiken met wat je doet.
Een strategie hebben noemt dat dan.

Daar wringt mijn schoentje dan weer…ik besef dat ik dat nodig heb.
Ik weet dat het all over the place zijn bij mij hoort maar ik kan er wel een strategie van maken, of zoiets.

Ik begon met te zeggen dat het voelt alsof ik spring als iemand zegt dat ik dat moet doen.
Zo voelt het online aanwezig zijn voor mij op deze moment.

Ik ben een gevoelsmens waardoor ik meer voel wat gedaan moet worden dan weten wat gedaan moet worden.
Nu voel ik dat het wringt.
Dat proberen, dat doen wat anderen doen voelt niet aan als mijzelf.
Ik voel dat zo ter hoogte van mijn borst, alsof er iets op plakt en ik krijg het er niet af!
Ik denk daar dan over na, dat borrelt zo wat in mijn hoofd en dan spreek ik het uit, neem ik beslissingen.
Dan rest mij enkel nog het doen…

Wat betekent dat nu voor jou, de lezer, diegene naar wie ik mij richt?
Awel…ik weet het nog niet.
(rolt over de vloer van het lachen)
Ik wil het meer puur, meer mezelf.
Dat betekent radicaler, in your face en bovenal bloedeerlijk!

Bloedeerlijk als het aankomt op wat ik te zeggen heb over opvoeding, met mijn eigen woorden, met mijn eigen visie!
Bloedeerlijk als het gaat over mentale toestanden.
Zeggen waar het op staat, ook al weet ik dat ik dan tegen schenen schop!

Weet ge, ik vraag dat aan mijn cliënten…eerlijk te zijn naar zichzelf, naar de mensen rondom hen.
Ik vraag hen echt te zijn of zichzelf te leren kennen en te beseffen dat het ok is, dat anders ook kan!
Ik zet dat zelf op mijn website!

En laat dat dan nu net hetgeen zijn waar ik de mist in ging…ik was niet meer mezelf, niet meer echt…
En ik vond dat niet kunnen eigenlijk, dat ik dat vroeg aan jullie en dat ik dat zelf niet deed…

Ik beloof dat ik vanaf nu gewoon mijne pure ADHD zelve ga zijn bij jullie.
Puur, echt, mezelf, een beetje té voor sommigen maar ook worstelend en niet perfect.
En dat is ok!

Ik moet het niet doen zoals anderen, maar voelen wat bij mij past…
Dat is ook wat ik wil voor jou, voor iedereen!
Dat ge het leven kunt aanpakken zoals het voor u past, zoals het voor u kan.
Zodat ge echt kunt zijn en kunt voelen, zodat ge met een gerust hart tegen de stroom in kunt gaan.
Maar dus ook met een gerust hart mee met de stroom want het leven is niet zwart of wit of grijs, ‘t mag vanalles wat zijn.
En da’s OK!