Bad parenting 101

Hey!

Het voorbije jaar leerde dat schrijven mij deugd doet en mijn frustratie load verkleint of emmerke water doet leeglopen. Zo dus: een nieuwsbrief en blog krijgt terug vorm!

Ik heb veel frustraties (working on that shit) waardoor ge zou verwachten dat ik over mijn frustraties schrijf en geloof mij, dat komt er zeker ook nog aan (als ik het consequent schrijven kan volhouden) maar vandaag schrijf ik over iets anders: over hoe mijn moederschap verandert is dit schooljaar...

Laat ik u even meenemen naar het begin van dit schooljaar waar mijn kinderen niet meer graag naar school gingen, 't is te zeggen, nog minder dan daarvoor en met meer tranen en uitbarstingen. De mannelijke helft van mijn tweeling had het het moeilijkst en vaak moest ik de zoon in de auto duwen om toch op school te geraken om hem dan wenend achter te laten in de klas.
Hij is 10 jaar, wenend in de klas worden afgezet door uw moeder is niet bevorderlijk voor eventueel pestgedrag....
​
Het werd moeilijker en moeilijker voor hem en ook voor de zus die aangesproken werd op het gedrag van haar broer waardoor we besloten om de zoon naar een psycholoog te laten gaan en een diagnose traject op te starten.
We konden snel ergens terecht (dat was een unicum!) en het werd duidelijk dat hij erg leed onder pestgedrag en geen aansluiting vinden op school. Niemand begreep hem en hij zag het nut niet in van naar school gaan of huiswerk maken.
​
Hij was ongelukkig.

Ergens hoop ik dat ge het als ouder niet weet maar beseffen en voelen dat uw kind ongelukkig is weegt zwaar op uzelf als ouder. Ge wordt direct in het falen gezwierd, in de zelfkastijding, in allemaal gevoelens waar ge niks mee kunt doen op die moment!
Ik zat daar zwaar in, ik kreeg weinig gedaan, ik voelde me ook slecht en leeg en depressief, enfin, 't was hier moeilijk.

Het was uitkijken naar het weekeinde om dan te bekomen van de week, het was thuiskomen en direct onder een dekentje kruipen, het was uw afspraken met vrienden afzeggen omdat ge er gewoon geen energie voor had...zowel voor de kinderen als voor de ouders.

We spraken het woord autisme uit op school en ik vroeg naar meer ondersteuning en/of gedragenheid in de moeilijkheden van de zoon. Ik hoopte op wonderen maar kreeg de beperkingen van het systeem met de daar bijhorende frustraties (volgende nieuwsbrief, I promise!). Ik ging er aan onderdoor, aan dat trekken en sleuren en opkomen voor mijn kind, aan die zorgen, aan de pijn die ik voelde in zijn plek...

So I said F*UCK IT...
en stond stil.
Ik luisterde naar de onderliggende gevoelens van ons alle vier en eigenlijk riepen die gevoelens luidkeels: "WIJ ZIJN OP! LAAT ONS GERUST!"

We lieten de moetjes varen en gaven ons over aan het gevoel van de dag, we hebben afgeteld naar de kerstvakantie, ik zette de kerstboom vroeger (wat voor blijdschap zorgde bij de zoon) en ik liet de kids een hele vakantie lang doen waar ze zelf zin in hadden.
​
​Yes!
you've guessed it!

Uren YouTube, Roblox, TikTok, Minecraft en Zelda zijn er hier doorgevlogen, de meeste in pyjama en ook vaak aangevuld door de stinkende aanwezigheid van 2 ouders die ook nood hadden aan hun eigen schermtijd in pj.
We aten dingen die we lekker vonden en makkelijk waren om te maken (en kwamen daarbij waarschijnlijk 5 kilo aan but it felt good for the moment....), we aten geregeld voor de televisie of aten te laat of helemaal niet of gewoon alleen ijsjes... De zoon startte met een hyperfocus wat betreft anime en de dochter en ik bingewatchten The Hunger games en Twilight (die Bella 🙄).
​​
Zot hè...BAD PARENTING 101! 😏

Maar ik zag ook dat de zoon terug open bloeide, dat hij terug kon lachen, plezier maakte!
Hij startte uit zichzelf een gesprek met ons, met z'n zus, hij kon beter om met verandering, hij kon zelf uiten wat hij wou...
Ik had opeens een heel ander kind, terug de speelse, goedlachse zoon die ik ken en de dochter begon te knutselen als een bezetene en verraste ons met haar ingesteldheid en flexibiliteit maar ook hoe ze zichzelf durfde uitten!

Met dat de schoolstart dichterbij kwam en we de kids dit duidelijk maakten besefte ik iets...
Al elke vakantie sinds de kids er zijn kijk ik uit naar de moment dat ik ze terug naar school kan schoppen, hop, terug tijd voor mezelf! Maar de voorbije dagen dacht ik dat niet...niet meer...
​
Want mijn kinderen zijn graag thuis, ik ben ook graag thuis als zij er zijn, als WIJ met ons 4 samen zijn.
Dit is een veilige plaats zonder oordelen, zonder anderen, zonder verwachtingen,...
Hier mogen ze zijn wie ze zijn, kunnen ze zijn wie ze zijn, krijgen ze de kans om te groeien, om te falen, om kwaad te zijn en om blij te zijn.
en gek genoeg (of toch eigenlijk niet) kunnen ze dat op school niet...(de plek waar ze dat allemaal ook zouden moeten kunnen leren...)

Ik zou hier nu moeten afsluiten, een recap doen, jullie een belangrijke les meegeven of zo...
maar kiest maar zelf wat ge er uit haalt dat past bij u...
dat kan hier...
want dit is een veilige plaats ❤️😉

Grtz

P.S.: Als ik dit consequent schrijven wil vol houden dan zal dat met ge en jij door elkaar zijn. Dan zal dat waarschijnlijk met dt fouten zijn, dan zal dat absoluut niet perfect zijn! Want als ik de perfectie nastreef dan delete ik alles en komt er niks! Dus als ge u daar aan stoort en denkt ik moet dat zeggen tegen Sofie, weet dan dat ik dat ook weet en het toch laat staan en zijn zoals het is...met fouten 😏.