De Instagram paradox.

Voor de neurodivergente mens…
(of is dat echt bij iedereen zo?)

Eigenlijk word ik mottig van Instagram!
De zaken die ik daar zie zorgen er vaak voor dat ik twijfel aan mezelf,
want ik heb dan zoveel ideeën die ik wil uitvoeren
maar doordat ik nog te vaak overweldigd ben (still recovering here)
lukt het mij niet om al die plannen uit te voeren en zie ik
op Instagram dat iemand anders ondertussen mijn idee ook als idee had en dan ook direct uitvoert!
Vaak sneller dan ik…
(da zijn dan de echte ADHD’ers denk ik soms😏)
Ik ben ook nen echte hè maar dat kenmerk
(iets bedenken en direct uitvoeren of toch alleszins de juiste kanalen aanspreken die u op weg kunnen helpen en dan gewoon kunnen doen)
heb ik dan weer niet…of niet meer, ik weet het niet zo goed.

Maar kijk,

daardoor glij ik vaak in de put waar ook den imposter zit,
of het laag zelfbeeld
en dan moet ik echt elke keer tegen mezelf zeggen:
”Komaan Sofie,
IG is een moment,
dat is niet altijd #eerlijkinstagrammen,
dat dient ook voor marketing en verkoop en dat is OK…
ge kunt ook niet alles, ‘
t was u moment nie,
da lukt wel, ge komt er wel,
nie opgeven nu…”

Ik moet mezelf dus heel hard OVERTUIGEN
van mijn eigen waarde!

Maar tegelijkertijd is Instagram
1 van mijn meest favoriete en geliefde manieren
van connecteren met anderen.
Want hier kan en mag ik
luid en mezelf zijn.

Pas op…ik doe dat nog met een klein hartje hè.
(hallloooo put!),
Maar ik doe het wel,
meer en meer
en mijn algoritme is er al op aangepast.
Positief van aard en gericht op neurodivergentie, planten en hondenfilmpjes.

MAW
IK VIND DAAR MIJN MENSEN!

de reels en posts en memes die ik doorgestuurd krijg
of zelf doorstuur naar vrienden en cliënten
zijn onze manier van tegen elkaar zeggen: ik denk aan u ❤️

en ik vind da keischoon!

Dus ik blijf…
ondanks de paradox.